هســــتی افســـانه ای
دوســــت داشـــــتـنت
مثــل آتــش می مـاند ...
نـه می تـوانـم تـو را لـمــــس کـنم،
نــه در آغــــوش کــــشم و نـوازش کـنــــم
ولـی کـنــج خـانهء قـلـــــبم را روشــن کـــرده
و هـســـــــــــتـی ام را گـــرم
بـمـــان کــه حضــورت به جـانـم
زنـدگـی می بخـــــــشد